«پـهلوان» چشم‌کره‌ای‌ها را گرفت!
تاریخ انتشار: ۹ اسفند ۱۳۹۹ | کد خبر: ۳۱۱۴۳۷۹۱
همشهری آنلاین_مرضیه موسوی: حتی شاید ایستاده و عکسی هم به یادگار از این نقاشی‌ها گرفته باشیم. «ایلگار رحیمی» تصویرگر تعدادی از همین نقاشی‌های دیواری است. ساکن میرداماد است و فارغ‌التحصیل کارشناسی ارشد تصویرسازی از دانشگاه هنر. سال ۱۳۹۶ شروع تصویرگری‌هایش روی دیوارهای شهر تهران بود و از آن زمان تاکنون تجربه‌های زیادی در این زمینه به دست آورده است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
این روزها طرح‌ها و تصویرگری‌های او در جشنواره‌های شهرهای مختلف از جمله کرج و بیرجند و جاهای دیگر برگزیده می‌شود تا روی این دیوارها بنشیند. او می‌گوید: «هنرهای محیطی در شهرهای دیگر کم‌کم در حال شناخته شدن است. با این حال در تهران به دیدن این تصاویر روی دیوارهای شهر عادت کرده‌ایم. رنگ‌ها و تصویرهایی که تصویرگران در این نقاشی‌های دیواری استفاده می‌کنند چهره شهر را دلپذیرتر می‌کند.» این تصویرگر که متولد ۱۳۶۰ در استان اردبیل است گفتنی‌های زیادی از روزهایی دارد که دیوارهای شهر را نقاشی می‌کند.
می‌گوید طرح روی دیوار خیابان ولی‌عصر(عج) در حوالی زعفرانیه را بیشتر از دیگر نقاشی‌های‌دیواری‌اش دوست دارد.
طرح آن را از قبل کشیده بود و وقتی دنبال دیوار کوچکی برای نقاشی در منطقه می‌گشت، آن را برای دیوار خانه‌ای قدیمی در زعفرانیه مناسب دید. رحیمی می‌گوید: «المان‌های سنتی از ورزش زورخانه‌ای برای این تصویرگری استفاده کرده بودم که به شکل و شمایل دیوار کهنه و قدیمی زعفرانیه می‌خورد. معمولاً قبل از آغاز نقاشی، دیوار نیاز به شست‌وشو و بتونه‌کاری دارد. اما برای این دیوار من گذاشتم گوشه‌هایی از ریختگی‌های آن باقی بماند. چون با ظاهر ساختمان و نقاشی و المان‌ها همخوانی زیادی داشت. این کار را سال گذشته روی این دیوار کوچک کشیدم و خوشحالم که هنوز هم باقی مانده است.»
باقی ماندن نقاشی روی دیوار را نشانه‌ای از دوست داشته شدن آن می‌داند. عکس‌های زیادی از دوستان و آشنایانش به دست او رسیده که مردم را در حال گرفتن عکس یادگاری با این نقاشی نشان می‌دهد. او می‌گوید: «همین‌که نقاشی تا به حال باقی مانده به نظرم یعنی مردم هم از آن خوششان آمده. در طول این یک سال که از کشیدن آن می‌گذرد بارها عکس‌هایی به دستم رسیده که مردم کنار این دیوار گرفته‌اند. هر بار با دیدن این عکس‌ها ذوق می‌کنم و خوشحال می‌شوم. مدتی قبل که مادرم برای دیدنم به تهران آمده بود با دیدن این نقاشی از نزدیک خیلی ذوق‌زده شد. این، بهترین خوشحالی بود که با دیدن این نقاشی نصیب من شد.»
گربه‌های بی‌چشم و رودر خیابان‌ها و کوچه‌های شهر که قدم می‌زند چشمش به دنبال دیوارهای خالی از رنگ است. یا از دیدن نقاشی‌های دیگر تصویرگران روی دیوارها لذت می‌برد. می‌داند برای هر طرح ساده‌ای که روی این دیوارها می‌نشیند چه سختی‌هایی باید تحمل کرد. او می‌گوید: «معمولاً تصویرگران بیش از سایر هنرمندان محیطی از رنگ‌های زنده و طرح‌های شاد استفاده می‌کنند. شاید از دور کار ساده‌ای به نظر برسد اما این‌طور نیست. مثلاً اغلب ما تصویرگران زن تجربه‌های مختلفی از برخوردهای عجیب مردم داشته‌ایم. در یکی از نقاشی‌ها من چند گربه را روی دیوار می‌کشیدم.
یک فرد موتورسوار بود که هر روز صبح از آنجا عبور می‌کرد می‌ایستاد و دعوا می‌کرد که چرا عکس گربه روی دیوار می‌کشی؟ گربه بی‌چشم و روست. طاووس بکش. تا پایان نقاشی هر روز می‌آمد چیزی می‌گفت و می‌رفت.»
از نقاشی‌هایی می‌گوید که بعد از نقش بستن روی دیوار با استقبال زیادی روبه‌رو می‌شوند: «برخی از نقاشی‌های دیواری در تهران خیلی خاطره خوبی در ذهن مردم شهر باقی گذاشتند. یکی از آنها همین تصویر پهلوان روی دیوار خیابان ولی‌عصر(عج) در زعفرانیه بود. یکی دیگر از تصویرهایی که من خیلی دوست دارم تصویر پهلوان‌هایی است که زیر پل کالج کشیده شده. به نظرم باید برای بازیابی این تصاویر در شهرداری برنامه‌ریزی دقیقی شود. بعد از مدتی این نقاشی‌ها از بین می‌روند و لکه می‌گیرند و نیاز به رسیدگی دارند. اما چون به آنها رسیدگی نمی‌شود از بین می‌روند.»
صاحبخانه داربست‌ها را پایین ریختتجربههای ناکامی از نقاشی‌های دیواری شهر هم دارد. از اعتراض صاحبخانه‌ها برای رنگ‌آمیزی دیوار تا مشکلات دیگر: «یادم است در محله خودمان، میرداماد روی یکی از دیوارها نقاشی می‌کشیدم که یکی از اهالی محله گفت باید آن را پاک‌کنم. یکبار هم صاحبخانه‌ای به من اعتراض کرد که داربست‌هایی که برای نقاشی زده‌ام ممکن است باعث شود دزد شب به خانه‌اش بیاید.
به همین دلیل ساعت ۹ شب به من زنگ زد و گفت یا الان داربست‌ها را جمع می‌کنی یا همه را می‌ریزم پایین. شبانه خودم را به آنجا رساندم و به سختی توانستم فردی که بتواند داربست‌ها را باز کند پیدا کنم. با خودم فکر کرده بودم که صاحبخانه نقاشی را می‌بیند و حتماً از آن خوشش می‌آید. اما اصلاً کار به آنجا نکشید. مجبور شدم کار را نیمه‌کاره رها کنم. حاشیه‌هایی اینچنینی در کار ما کم نیست که همه چیز را تحت تأثیر قرار می‌دهد. با این حال من این کار را دوست دارم و آن را با علاقه انجام می‌دهم.»
روی دیوار شهرهای دیگرطرحهایش را برای فراخوان‌های شهرهایی از جمله قم، کرج، مشهد و بیرجند هم فرستاده است که پذیرفته شده‌اند؛ این یعنی قرار است طرح‌هایش دیوارهای این شهرها را هم زنده کند. رحیمی می‌گوید: «هرجا می‌روم به هنرهای محیطی و دیوارهایش خوب توجه می‌کنم. به یاد ندارم در شهری به جز تهران این تصویرگری‌ها را روی دیوار دیده باشم.
به نظر می‌رسد تعدادی از شهرها هم به تازگی با الگوبرداری از تهران به فکر نقاشی دیواری افتاده‌اند.» دیوارهای زیادی در شهر هستند که با دیدنشان آرزو می‌کند روزی طرح‌ها و تصویرگری‌هایش را روی آن ببیند. سختی‌های کار نقاشی دیواری را به دلیل علاقه‌ای که به آن دارد به جان می‌خرد. او می‌گوید: «ارتباط مردم با تصویرگری و نقاشی روی دیوار از لحظه شروع کار آغاز می‌شود. در هر پروژه‌ای از همان زمان که کار را آغاز می‌کنیم مردم را می‌بینیم که وقتی به ما می‌رسند سرعت قدم‌هایشان را کم می‌کنند یا به تماشا می‌ایستند.
گاهی نظر می‌دهند و معمولاً با دیدن نقاشی‌ها حالشان خوب می‌شود و لبخند می‌زنند. یک نقاشی روی دیوارهای کوچک حدود یک هفته زمان می‌برد. در زمان اجرای طرح پهلوان خیابان ولی‌عصر(عج)، تعدادی کره‌ای بودند که می‌ایستادند و تماشا می‌کردند. فکر می‌کنم خوابگاهشان آن نزدیکی بود. مکث می‌کردند و عکس می‌گرفتند و با لبخند از آنجا دور می‌شدند. شاهد تکمیل این نقاشی‌ها بودن هم برای خودش می‌تواند خاطره‌ساز باشد و حس خوبی به مردم بدهد.»
کد خبر 587010 برچسب‌ها خدمات شهری زیبا سازی همشهری محله هنر نقاشی - نقاشانمنبع: همشهری آنلاین
کلیدواژه: خدمات شهری زیبا سازی همشهری محله هنر نقاشی نقاشان نقاشی های دیواری نقاشی ها روی دیوارها تصویرگری ها نقاشی ها او می گوید روی دیوار داربست ها طرح ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.hamshahrionline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «همشهری آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۱۱۴۳۷۹۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
این اتوبوس شمیران به در و دیوار می‌خورد
همشهری آنلاین- شهره کیانوش راد: شمیرانی‌هایی که قصد زیارت شهر ری را داشتند یا کاسبانی که می‌خواستند اجناس مورد نیاز مغازه‌های خود را از تهران تهیه کنند باید قبل از روشن شدن هوا با گاری و درشکه به تهران می رفتند تا بتوانند همان روز و قبل از تاریکی هوا به شمیران برگردند.
قصه‌های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید
وقتی اتوبوس و تاکسی به خیابان‌های تهران آمد، شمیرانی‌ها از این وسیله حمل و نقل عمومی بی‌نصیب نماندند. سال ۱۳۲۴ شرکت خصوصی «عدل» متعلق به حاج عباس دواچی با ۶ اتوبوس تاسیس شد و یک اتوبوس برای جابه‌جایی مسافران بین تهران و شمیران، اختصاص داده شد. این وسیله نقلیه یا به اصطلاح اتو عدل، اتوبوسی بود که می‌توانست مسیر پر شیب تهران به سمت شمیران را بالا بیاد.
اردشیر کاوه، متولد ۱۳۳۷ است و از شنیده هایش درباره این اتوبوس برایمان می گوید: «قبل از آمدن اتوعدل، تک و توک خودرو میان شمیران و تهران تردد می کرد اما با آمدن اتوعدل، تردد آسان‌تر شد. اتوعدل از ایستگاه باغ همایون به طرف خیابان پهلوی سابق حرکت می کرد و به سر پل تجریش (گوگل) می‌آمد و ابتدای میدان قدس (روبه روی ساختمان شهرداری منطقه یک) توقف می‌کرد که به این محل ایستگاه می‌گفتند. وقتی نیمی از صندلی‌ها پر می شد، اتوبوس حرکت می کرد. صندلی ها ابتدا چوبی بود و بعدها فلزی شد.»
سال ۱۳۲۵ با واگذاری شرکت اتو عدل به فرج الله عباسپور، صادق اسکوی و محمود تابنده دایره کار حمل و نقل اتوبوسرانی در شمیران گسترده‌تر شد و یک اتوبوس نیز از سر پل تجریش (گوگل) به ده اوین و درکه برای تردد مسافران اختصاص یافت. سید مهدی اعرابی، پژوهشگر شمیران می‌گوید: «اتوبوس هایی که با نام «عدل» از تجریش به سمت محله اوین حرکت می کردند، پس از رسیدن به میدان قهوه خانه پایین، از خیابان هایی که امروزه شهید اعرابی و شهید احمد پور نام دارند، به سمت درکه می‌رفتند.
محل استقرار این اتوبوس ها در میدان سرپل تجریش بود و از ساعت ۶ صبح تا ۶ بعد از ظهر، هر یک ساعت به طرف اوین حرکت می کردند. اوایل این اتوبوس ها دارای شماره نبودند و بر روی شیشه آنها تابلویی با نام اوین نصب شده بود. مسیر جاده خاکی، کم عرض و پر شیب کوچه باغ های اوین موجب می شد تا هنگام تردد اتوبوس ها گرد و خاک به هوا بلند شود و سر و صدایی زیادی به گوش برسد. حرکت اتوبوس وقتی سخت تر می شد که خودرویی از مقابل و سر راه اتوبوس قرار می گرفت. آنوقت بود که در این جاده کم عرض، اتوبوس به در و دیوار می خورد تا بتواند راهی برای حرکت باز کند.»
اتوعدل‌ها ۱۵ صندلی چوبی و فقط یک در برای سوار و پیاده شدن مسافران داشتند. در تصویر به یادگار مانده از دهه ۲۰ می‌توان اتوعدل، این وسیله نقلیه پرکاربرد آن روزها را مشاهده کرد. به گفته اعرابی، بعدها با تاسیس شرکت واحد اتوبوسرانی، خط ۱۰۱ برای اوین و خط ۱۰۲ برای درکه اختصاص یافت. در عکس به یادگار مانده از آن دوران اتوبوس عدل که در محدوده باغ فردوس ثبت شده، راننده و چند نفر دیگر دیده می شوند. نفر وسط نشسته مرحوم هوشنگ عباسپور که یکی از اولین رانندگان اتوبوس شهری تهران و شمیران است دیده می‌شود.
هفت مصدوم و کشته بر اثر برخورد سواری تارا و پراید در بویین میاندشت